«Δεν μ' αρέσει να δουλεύω με ερωτευμένους. Ίσως γιατί τους ζηλεύω - κι εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ. Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά. Κι εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα».

Στη σύγχρονη εποχή, παρά το γεγονός ότι οι αληθινές αλυσίδες έχουν εκλείψει, παρατηρούμε να δημιουργείται ένας νέος τύπος σκλάβου: είναι ο άνθρωπος που υποβάλλει τον εαυτό του σε εθελοντική εξάντληση. Στην Κοινωνία της κόπωσης, ο διάσημος κορεάτης φιλόσοφος εκθέτει τους λόγους αυτής της αφύσικης συμπεριφοράς και εξηγεί με ποιον τρόπο οι κοινωνίες μας έχουν πέσει θύματα της κατάχρησης μιας και μόνο έννοιας: της «θετικότητας». Η έννοια αυτή, υποβοηθούμενη από την ψευδαίσθηση της «ελευθερίας επιλογής», παράγει κουρα-σμένους, αποτυχημένους και καταθλιπτικούς ανθρώπους.

Η Μη Βίαιη Επικοινωνία του Μάρσαλ Ρόζενμπεργκ αποτελεί μια νέα γλώσσα και έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης που μας βοηθούν να δημιουργήσουμε αρμονικές σχέσεις και να απελευθερωθούμε συναισθηματικά. Με μια απλή, πρακτική και συγκεκριμένη μέθοδο, μας δείχνει πώς να επικοινωνούμε ουσιαστικά με τους γύρω μας, ενώ παράλληλα μας υποστηρίζει να εμβαθύνουμε στη σχέση μας με τον εαυτό μας και να αναπτύξουμε το προσωπικό μας δυναμικό.

Σε αυτό το διαλογικό βιβλίο συνομιλούν δυο φίλες, σαν αδελφές, με εναλλασσόμενους ρόλους. Καθηγήτρια Ψυχολογίας-συγγραφέας, υγιής-άρρωστος, θεραπευτής-θεραπευόμενος: ετικέτες ρευστές κι αβέβαιες που σαν δεύτερο δέρμα κολλάνε πάνω σου, ρούχα άβολα και δανεικά.

«Είμαστε όλοι πλάσματα μίας μέρας· και εκείνος που θυμάται κάτι, και αυτό το κάτι. Παν εφήμερον, και το μνημονεύον και το μνημονευόμενον. Κοντεύει ο καιρός που θα τα ξεχάσεις όλα· κοντεύει ο καιρός που θα σε ξεχάσουν όλοι. Να στοχάζεσαι πάντοτε ότι σε λίγο θα είσαι ο κανένας στο πουθενά».

Γραμμένο με τον μοναδικό τρόπο του Ίρβιν Γιάλομ, το βιβλίο “Στον κήπο του Επίκουρου” συμπυκνώνει το έργο και την προσωπική εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής σε μια βαθύτατα ενθαρρυντική προσέγγιση στο οικουμενικό ζήτημα της θνητότητας. Ο Γιάλομ δείχνει ότι στον πυρήνα του άγχους μας βρίσκεται συχνά ο φόβος του θανάτου. Στη συνειδητοποίηση αυτή οδηγεί πολλές φορές μια “αφυπνιστική εμπειρία” - ένα όνειρο, μια αρρώστια, μια τραυματική εμπειρία ή το γεγονός ότι γερνάμε.

Όπως φαίνεται σε αυτό το βιβλίο οι αλληλεπιδράσεις με άλλους ανθρώπους –πιο συγκεκριμένα, οι συναισθηματικές αλληλεπιδράσεις– επηρεάζουν τη βιολογική μας λειτουργία με εκατομμύρια ανεπαίσθητους τρόπους, σχεδόν κάθε λεπτό της ζωής μας. Οι σχέσεις συνεχίζουν να είναι σημαντικοί βιολογικοί ρυθμιστές σε όλη τη διάρκεια της ζωής.